Θεσσαλικές 140 επιλογές
07.1998
Έρωτες και αφηγηματικές του πόνου από έλληνες συγγραφείς
Εκδόσεις «Εστία»
Κωνστάνς Δημά: «Οι μικροί πρίγκιπες του σύμπαντος»
Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, που έχουν τάξει τη ζωή τους σ’ έναν συνεχή αγώνα για κάτι περισσότερο απ’ αυτό που η τύχη και οι συνθήκες ζωής «συνωμοτούν» να τους χαρίσουν. Καλότυχοι άνθρωποι, που ακούν τη μέσα τους φωνή και δε διστάζουν ν’ αγκαλιάσουν το όνειρο. Η Κωνστάνς Δημά, ανήκει σ’ αυτούς και σίγουρα «Οι μικροί πρίγκιπες του σύμπαντος» ανήκει στα βιβλία μαρτυριών, που έχουν προορισμό να συγκλονίσουν τον καθένα που θα θελήσει να ταξιδέψει στις σελίδες του.
Αυτοβιογραφικό βιβλίο, που αν ο χαρακτηρισμός δεν αποτελούσε ομολογία της, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μυθιστόρημα με πλοκή ευφυέστατη και γραφή άμεση και γρήγορη. Ένα βιβλίο καταπληκτικό σε δύναμη προσέγγισης του εσωτερικού κόσμου, όλων όσοι βρέθηκαν μακριά από την πατρίδα, αλλά και μακριά απ’ τη στοργή της σαν κατόρθωσαν να γυρίσουν εκεί όπου τους καλούσε η μέση φωνή.
«Άνευ υπηκοότητας» για πολλά χρόνια από χιλιάδες άλλες και άλλους, που η ταυτότητά τους έχει ένδειξη: «Υπηκοότητα Ελληνική, κατάθεσε στις σελίδες του βιβλίου της και τον πόνο και τις μεγάλες ανατάσεις της. Ομολογίες έρωτα, αλλά και απολογισμοί σταυρικών θανάτων. Έτσι που ο αναγνώστης να θέλει ν’ απλώσει τα χέρια του, να της χαϊδέψει τα μαλλιά και μαζί της να ταξιδέψει στον κόσμο του ονείρου.
«Αναρωτιόμουν ποιος κρατούσε στα χέρια του τη ζωή μας, τους έρωτες μας, γιατί έπρεπε να υποστώ τόσα χτυπήματα και που έβρισκα τις δυνάμεις ν’ αντισταθώ σ’ αυτά, ώστε να μην επιτρέψω να με συντρίψουν, γιατί με χώριζαν από τα άτομα που αγαπούσα περισσότερο απ’ όλα στη ζωή μου, και γιατί, στερούμενη την παρουσία τους, έπρεπε να νιώσω τη βία της σιωπής» καταθέτει ως ομολογία η Κ.Δ. και σίγουρα βρίσκει τις κρυφές πόρτες της ψυχής μας για να προχωρήσει σ’ άλλες εξομολογήσεις.
«Αισθάνομαι δεμένη με την Ελλάδα με δεσμούς μυστήριους και μ’ έκπληξη ανακαλύπτω κατά καιρούς ότι την αγαπάω απελπισμένα. Μήπως είναι επειδή εδώ συνειδητοποίησα τις διαστάσεις της τραγικής μου φύσης, την οποία διακρίνω σε όλους τους Έλληνες. Μήπως είναι επειδή και πάλι εδώ ένιωσα όλο το βάθος του ανθρώπινου πόνου και την έντονη τάση μας να δραπετεύουμε απ’ αυτόν, τόσο μέσω του διονυσιακού, όσο και του απολλώνιου στοιχείου; Μήπως είναι επειδή δε γνώρισα άλλο έθνος ικανό να δοθεί εξ ολοκλήρου στον έρωτα, να ξεχαστεί, να φτάσει μέχρι και την αυτοθυσία…»
Η μαρτυρία της Κωνστάνς Δημά είναι μαρτυρία ζωής. Και ως μαρτυρία ζωής ανήκει σε όλους μας.